|
درباره وبلاگ  هر کس یک جور زندگی کردن را دوست داره . . . من دوست دارم تو اتاقم تنها باشم !!! نه ناراحتم ، نه افسرده . . . فقط چیز جذابی اون بیرون وجود نداره ، همین ! آخرین مطالب پیوندهای روزانه
پيوندها
نويسندگان
عاشقانه های من من اگر پیامبر بودم معجزه ام خنداندن کودکان خیابانی بود....
كوله پشتی‌اش را برداشت و راه افتاد.
رفت كه دنبال خدا بگردد و گفت: تا كوله‌ام از خدا پر نشود برنخواهم گشت. كوله پشتی‌اش را برداشت و راه افتاد.
رفت كه دنبال خدا بگردد و گفت: تا كوله‌ام از خدا پر نشود برنخواهم گشت.
نهالی رنجور و كوچك كنار راه‌ایستاده بود، مسافر با خنده‌ای رو به درخت گفت:
چه تلخ است کنار جاده‌بودن و نرفتن؛
درخت زیرلب گفت: ولی تلخ تر آن است كه بروی وبی‌رهاورد برگردی. كاش می‌دانستی
آنچه درجست‌وجوی آنی، همین‌جاست... مسافر رفت و گفت: یك درخت از راه چه می‌داند، پاهایش در گِل است، او هیچ‌گاه
لذت جست و جو رانخواهد یافت.
و نشنید كه درخت گفت: اما من جست‌وجو را از خود آغاز كرده‌ام و سفرم را
کسی نخواهد دید، آن جز كه باید.
مسافر رفت و كوله‌اش سنگین بود. هزار سال گذشت، هزار سالِ پر خم و پیچ، هزار سالِ پست.
مساافر بازگشت رنجور و ناامید. خدا را نیافته بود، اما غرورش را گم كرده بود...
به ابتدای جاده رسید. جاده‌ای كه روزی از آن آغاز كرده بود. درختی هزار ساله، بالا.
بلند و سبز کنار جاده بود. زیر سایه‌اش‌نشست تا لختی بیاساید.
مسافر درخت را به یاد نیاورد. اما درخت او را می‌شناخت.
درخت گفت: سلام مسافر، در كوله‌ات چه داری، مرا هم میهمان كن.
مسافر گفت: بالا بلند تنومندم، شرمنده‌ام، كوله‌ام خالی است و هیچ چیز ندارم.
درخت گفت: چه خوب، وقتی هیچ چیز نداری، همه چیز داری.اما آن روز كه می‌رفتی،
در کوله ات همه چیز داشتی، غرور كمترینش بود، جاده آن را از تو گرفت.
حالا در كوله‌ات جا برای خدا هست و قدری از حقیقت را در كوله مسافر ریخت
دست‌های مسافر از اشراق پر شد و چشم‌هایش از حیرت درخشید و گفت: هزار سال
رفتم و پیدا نكردم و تو نرفته‌ای، این همه یافتی!
درخت گفت: زیرا تو در جاده رفتی و من در خودم ، و پیمودن خود، دشوارتر از پیمودن جاده‌هاست ...
نظرات شما عزیزان: هستی
 ساعت14:20---27 شهريور 1391
واییییییییییییییی . خیلی قشنگ بود
.gif){kind=small} دو شنبه 27 شهريور 1391برچسب:, :: 1:30 :: نويسنده : مهدی افشارزاده
  |
تبادل
لینک هوشمند
